Het Streekblad

De oranje plastic mijnwerkerslamp, altijd nog te gebruiken voor een feestje, is zijn nieuwe aanwinst. Bergschoenen en een korte broek, een canvas imitatie Kik model; Joop gaat als avonturier op expeditie in de diepe krochten van Winschoten stad. Hij loopt gebukt voor mij uit, de smalle tunnel ruikt naar dichtgeslagen keileem die ik eerder interpreteer […]

Houten piratenschip gestrand, het kraaiennest biedt uitzicht op het kinderparadijs. Ouders verkleumd aan de warme koffie met appeltaart en anders een versgebakken kroket.   Kinderen bakken taartjes in de zandbak, beklimmen met laarsjes een enorme berg en glijden naar beneden; de regen zorgt voor extra waterpret.  Een konijn, een zwart exemplaar, huppelt vrolijk de speeltuin in

Sommigen zijn poedelnaakt, anderen zwerven met een rugzakwoning rond.  Binnen mijn perken zijn zij een plaag; eten van mijn bloemen hun buikjes lekker vol.  Biervallen voor de slakken zou hen dronken naar de slakkenhemel brengen,  blauwe korrels voeren zouden hen vervelende buikpijn bezorgen.  Dat ecologisch doden heb ik toch niet als dierenvriend voor ogen.  Ik

Voor ik op de deurbel druk doet hij al open. Heeft hij daar sinds ons telefoongesprek ijsberend heen en weer gelopen?  Zijn nieuwe huis in hartje Winschoten, een statig model met art-deco trekken is hij lukraak aan het strippen; oude vergeelde lamellen heeft Joop al in een grote ‘O’ met een tie-wrap bijeengebonden, een natuurkurken

Thijssen, een berucht oud-communist en genadeloos afgevaardigde van het comité der tuininspectie, houdt een aantal bijennesten op het volkstuincomplex waar ik mijn jonge jaren heb doorgebracht. Bij allen blijf ik ver uit de buurt tot ik opgroei, mijn bezwaren tegen de zoemers overboord zet en een imkercursus ga volgen die terstond mijn wereldbeeld veranderd.   Thijssen

De doorgegeven zeep; door hoeveel mensen is de uitdeler wel niet stilletjes bedankt? Opluchting brengt het stukje dat geurt naar bitterzoete amandel.  Het Sonderkommando brengt hoop op overleven en de zeep het idee dat de aangekomenen de smerigheid van de afschuwelijke reis kunnen vergeten.   Maar de zeep wordt telkens ongebruikt verzameld, geteld en opnieuw aan

De imitatorkunstenaar zit in de top van de berk.  Hij tjift en tjaft, pieuwt en paft,   imponeert moeiteloos de buurt in zijn metallic paars groene spikkelpak.  Zingt boven- en ondertonen tezelfdertijd;  een lokaal zangtalent, zo te horen aan zijn Gronings accent. 

Haar aandacht wordt getrokken door een bericht in een provinciale krant. Het leesbrilletje wordt met een ruk onder een stapel oude kassabonnen vandaan getrokken en op haar karakteristieke neus geplant.  ‘Heb je dit al gezien?’ Ze wijst opgetogen naar een artikel dat gaat over de beroving van het tankstation in Bellingwolde die twee jaar geleden

Hagel – afgewisseld door natte sneeuwbuien, bijna half april, blijkbaar wil zij dit jaar geen lenteweer maar Siberische winterkou, zolang het buiten zo tekeer gaat blijft hij binnen op zijn vaste stek, behaaglijk in het bouwvallige chalet, achter het zuidelijke raam, tv zoals altijd afgestemd op het plaatselijke kanaal.  Op de tast gaan zijn handen

Een relaas met een vleugje waarheid geschreven vlak voor Pasen, zingeving met gaten, het is spijs met krentenmix die de kiezer tot kleurloze gort doen vermalen.  Belast is het brein vol frases, onnavolgbare stadsverhalen, waarvan de route jammerlijk niet bij de regionale VVV is op te vragen.  Kopstoten bleef Ludde tegen de bemoste bakstenen in