Een snavel wollige paardenharen maakt van mevrouw spreeuw een hele meneer, zelf zit hij doelloos in bespikkeld pak, modieus hoogwater met zwartgeblakerde blote benen op een kratje door een uitwoekerde coronazon beschenen.
Boven een barbecue kartonnen burgers, 5G straling roosteren, bij elkaar gegrabbeld handje uit een bakje opgespaarde pensioenen in hoog tempo door gebleekte tanden tot gort vermalen. Werkeloos op de toekomst toosten wat kan het ons nog schelen; wie dan leeft zal dan lijden.
De economie valt om, niemand is er om te demonstreren, wie gaat er dweilen, maak een foto insta delen, wat een lol, botox lippen wijken, wat valt er echt te grijnzen; al wat dood is moet levend lijken.
Een krakend lichaam, vaccinatiejunk, komt als zombie blij aangeschuiveld, zijn synthetisch ziekenhuisgewaad vol gaten binnenstebuiten, ondanks alles voorlopig virusvrij geheel volgens de norm van deze marionettenmaatschappij.