Refia Doevendans

Een accu op vier wielen Een echte stroomvreter Kostbaar kunststof karkas Nee, hij hoeft geen plastic tasje Meneer is milieubewust bezig Zijn boodschappen gaan in een linnen tas

Sinds dat de nachtmerrie briesend is binnen gestampt, ontsnapt uit het illustere mediacircus, is het land in rep en roer. Vele horecatafeltjes sneuvelen onder de hoeven van het boze paard; niemand weet hoe het beest bedaard. ‘Schiet een gemodificeerde spuit in haar bil, dan gaat ze onderuit’, zegt de jonge clown met het hoogste woord

De kano glijdt nog langzaam voort in het water van het uitgestrekte zompige kikkerland,  terwijl wij plots uit onze dromen worden opgeschrikt. ‘Kijk, daar is de onheilsbrenger die de zon een gouden kroon heeft gegeven’, zegt de oudste angstig, terwijl wij met onze ogen de richting van de peddel volgen, die hij omhooghoudt als aanwijsstok.

Scootmobielen voor de Hema in formatie. Zwarte zwanen; die je beter niet kunt aaien. Eierballen eten aan de kade, al kauwend bootjes  staren. Afbraakpanden naast de Jumbo, het zijn al bijna monumenten. Elektrisch fietsen en lesauto’s; beide in groten getale. Duitsers komen hier graag boodschappen halen. Molens die ooit graan vermaalden. De meerderheid heeft al

Zij komen tegen de avondschemer bijeen, achter het wuivend bos der vlekkelozen; katoenen T-shirts die volgens strak stramien  zijn opgehangen in lijnbeplanting, waaronder een enkele roos volop in verschoten rood uitbundig staat te bloeien, maar waar geen hond dit jaar een feest voor zou vieren. De dromer die in de nadagen van zijn leven nog

Koning kater zonder stamboom, heerser over negen levens, heeft zo waar vele onderdanen. Zijn rijk beslaat de gehele Gouden Regenlaan, een pittoreske dorpsstraat in de stad Winschoten waar hij dagelijks paradeert met opgeheven staart langs ramen met vele ogen, iedereen kent de rode, het is een vriendelijk dier. Klimt met gemak in bomen, van zo

Na Zwarte Piet komt dood voor het standbeeld. Een omhulsel van zijn sokkel; geduwd en getrokken. Zijn gelaat verwrongen onder de voeten van anonieme opstandelingen.

Het kikkerkwaakkoortje mag nu niet voor midzomer bij elkaar komen. Alle evenementen zijn immers door de coronamaatregelen afgelast. De dirigent, een grote pad, is jammer genoeg ook nog eens onder een langsrijdende auto gekomen. Hij leeft nog wel, maar zijn dirigeerstokje is door het ongeluk uiteengespat. Een niet bang uitgevallen egel heeft de arme pad

Ome Karel rijdt motor. In de gang trek ik zijn laarzen aan. Kindervoeten in maat 45. Zijn leren motorjas zit als een huis. Een rode sjaal om mijn hoofd. Geen stap kan ik verzetten. Kleine motormuis.

Ome Japie heeft een hond. Diep weggekropen onder zijn stoel laat hij zijn tanden zien en gromt. Ome Japie windt zich op; door alle restricties verliezen heel veel mensen hun baan. ‘Ik ga naar Den Haag’, roept hij vastberaden,  ‘de verantwoordelijken in elkaar slaan’. Een knokige vuist gaat de lucht in. Eerst maar eens kijken,