Een glimp van de lente. We barsten uit onze huizen. Massaal recreëren we buiten. Fietsen, wandelen; weerstand opbouwen. Eindelijk een knipbeurt of een rijbewijs halen. Liefde is niet tegen te houden. Met het lengen van de dagen, groeit het verlangen naar het oude normale.
Het is een ‘dreuge’. Haar lippen tuiten terwijl ze het woord ‘droog’ met een Oost- Gronings accent uitspreekt. ‘Dizze, kist sikkom nargen’s meer krieg’n.’ Ik sta te blauwbekken in het onverwarmde zijkamertje waar de ijsbloemen op de ruiten volop in de bloei staan. Aaltje Pot speurt voorovergebogen tussen wat rommeltjes. Haar zoektocht eindigt bij een jampotje
Wil je weten hoe het met je gaat?Laat je testen in de teststraat.Een wattenstaaf gaat binnengaats,en nog één, voor je je bedenken gaat.Als je pech hebt ben je positief:wordt het hemd van je lijf gevraagd.Vertwijfeld geef je je BSN,terwijl je familie hetzelfde lot ondergaat.Daar zit je dan in isolatie,rondjes draaien in je slaapkamer,wachten tot je
Op je gezondheid! Meer lezen »
Schaatsen op een autoruit.De krabber moet er spontaan uit.Wachtend op een helder wak;vol gas wolkendek op het pad.In plaats van recht vooruit, spontaan linksaf;glijdend blijkt het toch heel glad.
Golf van vegen, richtingloze strepen, afgewisseld door grillige uitlopers naar beneden. Een kleurenspel van mosgroen en krachtig grijs-zwart met intervallen aangebracht. Het geheel, als contrast, in een egaal witgeverfde omlijsting, kunstig samengevat. Door de transparante lichtinval, krijgt het abstract, plotseling een levendige gouden gloed. Het is aan de voorbijkomende toeschouwer om deze compositie eens
Voetstappen in de aarde, zijn deze regenachtige dagen als verzonken spiegels van water. De hemel, asgrauw en uitgestrekt, door donker modder ingebed, is eenvoudig van bovenaf te aanschouwen.
Het overgordijn maakt abrupt een einde aan het daglicht. Edo Paddestijn, gooit zijn toko dicht; hij is het zat vandaag. De kleine huiskamer wordt door het breedbeeldscherm verlicht. De inhoud van zijn blikje cassis zero bruist over; Edo neemt snel een slok. Het lipje belandt met een boogje op een ingesleten koffievlek. Een doorstraalde magnetronmaaltijd, vult
Koortsachtig wachten zorgmedewerkers en een ongeduldige horde grijsaards op het startsein. Gakkende ganzen, net aangevlogen in V-formatie vormen het nieuwsgierige publiek. De kat van oma Lien, pas maar op zij krabt, kijkt argwanend uit een hoge boom. Een knal, de race tegen de klok begint, de cijfers vliegen al spoedig naar beneden. Opa Hero,
De spelen zijn begonnen Meer lezen »
In het eerste kwartier van het jonge jaar weent zij, naakt, kwetsbaar en ongeschonden. Verstilde tranen transformeren tot kille sneeuwvlokken. Op natte kluiten Groningse aarde neergedaald, smelten zij tezamen, onomkeerbaar ingebeekt, tussen onverbiddelijke scheuren in de tijd. En voor de maan tot volle wasdom komt, is het oude jaar reeds ongemerkt in vergetelheid weggezonken.
Verziekt loopt zij op haar laatste benen, afgezonderd en eenzaam. Afknallen, we zouden het wel willen, is helaas niet toegestaan.