Hard, mooi, rauw
De Carel Coenraadpolder, waar de horizon eindeloos reikt,
een plek van groei, een plek van vergankelijkheid,
een verhaal dat telkens wordt verteld.
Minimalisme op een plat stuk bedacht land,
overweldigend; het is de leegte die je keihard overvalt,
het leven is hier overzichtelijk en geplant.
Water en aarde, in een eeuwige dans van schepping en vernietiging,
bewaken herinneringen van hen die kwamen en gingen.
Een plek van arbeid, strijd, fouten en successen,
Afgeschermd door hoge dijken is vrijheid zichtbaar ingeperkt.
Alleen de wolken zijn hier ongetemd en wisselvallig
als spiegels van de ziel, onvoorspelbaar in wat zij wil.
Dit land, doordrenkt van lijden en verwachting,
gebroken en geheelde harten.
De regen wist herinneringen, maar onweer brengt hen terug,
donderend door de geest als een echo van vervlogen pijn.
Onrecht dwaalt hier schichtig tussen bomen,
desolaatheid resoneert in de roep van vogels,
wilde bloemen kleuren toekomst dromen.
Tegenwind, leert verder kijken
wie omvalt, ziet hier hoop ontkiemen,
in dit jonge land, gevormd door mensenhanden.
Reikend naar elkaar tussen de tarwe,
lopen paden in eindeloosheid.
dwaal waar verdwalen onmogelijk is
en luister naar de stilte,
Luister: