Op woensdag 23 november 2022 heeft de huidige stadsdichter Richard Nobbe officieel afscheid genomen van- en is de nieuwe stadsdichter Refia Doevendans officieel voorgesteld tijdens de raadsvergadering van de gemeenteraad van de gemeente Oldambt.
Voorbij de klinkerhuisjes van de Rozenstad, begint het levend schilderij; zuiver hemelsblauw verloopt naar zachtgroen, verkleurt daarna naar okergeel en vroeger zelfs naar opstandig rood. Het brood op tafel heeft een roerig verleden.
Windmolens doorploegen het wolkendek, een lange fietsbrug kruipt door het land, dotten grijze formaties, elektrisch aangedreven toeristiek, geniet van het landschap. De jonge generatie verdwijnt met weinig perspectief liever naar de Stad. Stroom en tegenstroom, eb en vloed, zout en zoet, Oldambt is altijd in beweging.
Op adem komen bij het landschap; de hectiek van het leven valt van ons af. Knalgele koolzaadvelden bevlogen opgewekte lentegedachten, bloesemwitte liefde aan de bomen, trekkers op het akkerland, vele postzegels met hobbypaarden, een mussenpaar broedt onder een dakpan. Zomers bloeien de rozen in liefrijk pastel roze. Schapen drijven over stad en land. Hoge instapauto’s en rollators vormen de dynamiek van de stad.
Een uitgestrekt vogelland, ganzen in formatie uit de vrije hand, v vormige streepjes tegen een oranjerode zonsondergang. Bontgekleurde herfstbladeren dwarrelend over de wandelpaden, aardse paddenstoelen ontspruiten spontaan tussen blozende valappels. Kleine moestuinen verscholen achter arbeidershuizen, boerenkoolplanten in intens mosgroen die hier nog maus heten, taal en traditie wordt in stand gehouden.
De geschiedenis van dit gebied kent ook een schaduwkant. Overstromingen waarin arme drommels verdronken in donkergrijze wanhoop, grote krassen in bruinzwart vormen het verleden van het nu zo vredige land. Zeerovers en smokkelaars, Tachtig jaar in oorlog teisterden ook het Oldambt, eeuwen later gevolgd door de 2e wereldoorlog, de joodse inwoners verdwenen spoorloos in grauwzwart.
Een land in beroering, vloekende en wild opgebracht in felle kleuren; staking en opstand tegen armoede en werkloosheid. Alles in tegenstelling tot de kalme volksaard gesymboliseerd door het groen/wit van geruit overhemd.
De eerste nachtvorst als een zilveren gloed maakt een einde aan het zomers leven, kikkers als groene vlekjes springen om hun winterslaap te beginnen en een eerste roodborst is al in de tuin te vinden. En als de winter begint, vooraf gegaan door een gure oosten wind, dwarrelen sneeuwvlokken als witte stipjes over het bevroren land.
Dan is het bijna klaar, mijn levend schilderij. Diva der finale is die magnifieke volle maan zachtgeel verlopend blauw/rood, die vlak tegen de avond dramatisch aan de horizon naar boven klimt. Het vergezicht maakt mij sprakeloos tot zij achter in grafiet geëtste bomen verdwijnt. Een eerste sterrenstip verschijnt, sprankelend tegen de donkerte van de nacht.
Ik leg mijn pen neer, bekijk het levend schilderij en zie nog een plekje voor de Toekomst. Die wordt nog geschreven, later in het ooit, over ons Oost Gronings Oldambt.