Handen in onschuld wassen, de een helpt de ander, alles lijkt dik voor elkaar. Vriendschapsbanden smeden, de elleboog gebruiken, het lijkt een grap maar is nu normaal. De hand van een ander is tegenwoordig niet meer te vertrouwen, er schuilt een groot gevaar. Maar zwaaien met je handen, misschien zelfs een kushandje werpen, is wel […]
Daar zit ze dan, haar neus tegen het raam, de nieuwszender van de radio staat schetterend aan. Begin maart is angst rond gezaaid, een virus uit China brengt dood en verderf, maar niet bij haar; zij blijft binnen tot het allemaal is overgewaaid. Een voorraad boodschappen in de kast, mondkapjes en handgel waren al niet
Van grote hoogte komt hij aangevlogen, blauw zwarte vleugels wijd uitgespreid, bij het landen op een essentak, ineensluitend tot een strak gestreken verenpak. Raaf is begaan met de essennimf. Donkere kraalogen speuren met gemak langs ruwe bast, reeds door ziekte aangetast, tot hij haar verscholen tussen groene sluiers vindt; haar droeve ogen kijken, Nimf is
Als kind was ik bang voor de fotograaf. Mijn moeder moest mij dwingen om in de fotowinkel rustig op het krukje te gaan zitten. In een flits werd het plaatje snel geschoten waarna ik aan de fotograaf kon ontkomen. Al weer moet ik er aan geloven, nu mijn rijbewijs bijna is verlopen. Op de fiets
Op een fundament dat niet meer draagt rest slechts de nagalm van wat eens was. Een ongekende windkracht stormt verwoestend over het land, de opbouw, viel daardoor dramatisch uit verband. Zinloze losse woorden, waaien als verminkte holle frasen richtingloos uiteen. Op zompig bouwland slaat hier en daar een knetterharde literaire regen meedogenloos neer. Opgevangen in
Momfer gaat zijn gang, enthousiast handmatig gravend, steekt hij zijn neus belangstellend in alledaagse aardse zaken. Soms woelt hij een half toontje lager, maakt zelfs wat minder armslagen, mompelt over diepzinnige gedachtegangen met als doel ze voor hemzelf inzichtelijk te maken. Dan krijgt hij in de gaten hoe hij zijn gangen verder kan vervolmaken ,
Het koord aan de noodklok wiegt verlaten heen en weer. Een ijzige wind fluit door een orgelpijp een lijdzaam lied. Dikke gipsvlokken vallen uit de hemel wild dwarrelend omlaag. Het lijkt wel Koning Winter die door de Oostwoldse kerk waart. Een restauratie kan het pand redden maar is nog lang niet voor elkaar. De deuren
Lopen langs open velden, schrale wind, niets te zien. De hond, zo braaf aan leiband, mag los, voelt de vrijheid, is onmiddellijk weggelopen. Heerlijk uitje lijkt in het honderd te lopen als de hond niet terug komt lopen. Blubber trappen, roepen, schreeuwen, stoute hond probeert mij te ontlopen, leuk uitstapje lijkt te zijn afgelopen. Eindelijk
Vrijdagavond had smid Fred Bos in zijn smederij het smidsvuur weer opgestookt voor ‘DICHTER bij het VUUR’ in de Turfcentrale. Zestien dichters hebben tijdens de vierde editie van Dichter bij het vuur hun werk voorgedragen. De gedichten waren heel divers en ook waren er enkele verhalen bij. Bekijk hier de smederij waar Fred Bos met
Dichter bij het Vuur Meer lezen »
