Een zevenstippelig lieveheerbeestje vol geluk, in rood bepantserd schild komt aangevlogen. ‘Ben ik te laat?’ Troostend slaat zij een kriebelpootje om mijn hals terwijl mijn bittere tranen reeds een dal van verdriet heeft doen volstromen. Ik laat mij achterover zakken in de golfslag van het water, ontredderd en verweekt proef ik de wrange smaak van […]
Als eenling speel ik geen tweede viool. Een diner voor één, en niet voor twee en ik kies zelf wat ik eet. Ik drink zonder tegenspraak een biertje, misschien neem ik er zelfs nog een. Geen anderhalve meter afstand, maar lang uit liggen op de bank. Geen geruzie over wat er bekeken wordt op tv;
Eenpersoons maatschappij Meer lezen »
We hebben ons door onzekerheid uiteen laten drijven. Onze vlucht bracht ons tot onze eigen stenen muur; het biedt bescherming maar ontneemt ons perspectief. Het is maar tijdelijk wordt er gezegd, maar voorlopig is er geen beweging, alleen stilte op de weg. Ik hoor iemand door haar muur stilletjes huilen wat overgaat in een jammerend
Een snavel wollige paardenharen maakt van mevrouw spreeuw een hele meneer, zelf zit hij doelloos in bespikkeld pak, modieus hoogwater met zwartgeblakerde blote benen op een kratje door een uitwoekerde coronazon beschenen. Boven een barbecue kartonnen burgers, 5G straling roosteren, bij elkaar gegrabbeld handje uit een bakje opgespaarde pensioenen in hoog tempo door gebleekte tanden
De wereld, zo maar verkleind, na een winter zonder ijs , toen de lente werd geïnfecteerd en vervaagde van een kleurrijk paradijs in een troosteloos mat grijs. Krachteloos word ik naar de tafel gesleept door een paar zachte handen die altijd ruiken naar groene zeep, terwijl een pantoffel langzaam van mijn voet glijdt en verlaten
Met oma bellen, liedjes zingen achter de camera, van tralala tot eendjes zwemmen in het water, dag oma, we spreken je later. Mam, wat gaan we doen? De verveling slaat toe, na wat lezen en een rekensom. Het is lastig om de kinderen te vermaken. Jas aan, we gaan aan de wandel door koude lege
De meeuw, lekker schreeuwend, buitelend van blijheid, nu opgesloten als een huismus, normaal honkvast, maar dat voelt nu als een straf, zonder zorgeloze vrijheid. Verlaten straten, stipt op tijd een streekbus aangereden, geluidloos stappen onzichtbaren aan de achterkant in en uit, de bus rijdt verder, een lege huls op route, blik op vooruit. Dan komt
Ingewikkelde tijden Meer lezen »
Een script uitgerold op wc-papier, stukje bij beetje weggespoelde vrijheid, opgeofferd, voor het algemeen belang, een buffer voor de veiligheid. Tralies van lege winkelschappen, een aangelopen wieltje van een winkelkarretje, afgemat door stapels afbakbroden, meel, en ingeblikte bruine bonen. Waar kan je nog heen mijn lief, met honderd kilometer per uur, de grenzen gaan dicht,
Handen in onschuld wassen, de een helpt de ander, alles lijkt dik voor elkaar. Vriendschapsbanden smeden, de elleboog gebruiken, het lijkt een grap maar is nu normaal. De hand van een ander is tegenwoordig niet meer te vertrouwen, er schuilt een groot gevaar. Maar zwaaien met je handen, misschien zelfs een kushandje werpen, is wel
Daar zit ze dan, haar neus tegen het raam, de nieuwszender van de radio staat schetterend aan. Begin maart is angst rond gezaaid, een virus uit China brengt dood en verderf, maar niet bij haar; zij blijft binnen tot het allemaal is overgewaaid. Een voorraad boodschappen in de kast, mondkapjes en handgel waren al niet