De kano glijdt nog langzaam voort in het water van het uitgestrekte zompige kikkerland, terwijl wij plots uit onze dromen worden opgeschrikt. ‘Kijk, daar is de onheilsbrenger die de zon een gouden kroon heeft gegeven’, zegt de oudste angstig, terwijl wij met onze ogen de richting van de peddel volgen, die hij omhooghoudt als aanwijsstok. […]
Scootmobielen voor de Hema in formatie. Zwarte zwanen; die je beter niet kunt aaien. Eierballen eten aan de kade, al kauwend bootjes staren. Afbraakpanden naast de Jumbo, het zijn al bijna monumenten. Elektrisch fietsen en lesauto’s; beide in groten getale. Duitsers komen hier graag boodschappen halen. Molens die ooit graan vermaalden. De meerderheid heeft al
Rondje Winschoten Meer lezen »
Zij komen tegen de avondschemer bijeen, achter het wuivend bos der vlekkelozen; katoenen T-shirts die volgens strak stramien zijn opgehangen in lijnbeplanting, waaronder een enkele roos volop in verschoten rood uitbundig staat te bloeien, maar waar geen hond dit jaar een feest voor zou vieren. De dromer die in de nadagen van zijn leven nog
Een bont gezelschap Meer lezen »
Koning kater zonder stamboom, heerser over negen levens, heeft zo waar vele onderdanen. Zijn rijk beslaat de gehele Gouden Regenlaan, een pittoreske dorpsstraat in de stad Winschoten waar hij dagelijks paradeert met opgeheven staart langs ramen met vele ogen, iedereen kent de rode, het is een vriendelijk dier. Klimt met gemak in bomen, van zo
Na Zwarte Piet komt dood voor het standbeeld. Een omhulsel van zijn sokkel; geduwd en getrokken. Zijn gelaat verwrongen onder de voeten van anonieme opstandelingen.
Het kikkerkwaakkoortje mag nu niet voor midzomer bij elkaar komen. Alle evenementen zijn immers door de coronamaatregelen afgelast. De dirigent, een grote pad, is jammer genoeg ook nog eens onder een langsrijdende auto gekomen. Hij leeft nog wel, maar zijn dirigeerstokje is door het ongeluk uiteengespat. Een niet bang uitgevallen egel heeft de arme pad
Ome Karel rijdt motor. In de gang trek ik zijn laarzen aan. Kindervoeten in maat 45. Zijn leren motorjas zit als een huis. Een rode sjaal om mijn hoofd. Geen stap kan ik verzetten. Kleine motormuis.
Verkleedpartijtje Meer lezen »
Ome Japie heeft een hond. Diep weggekropen onder zijn stoel laat hij zijn tanden zien en gromt. Ome Japie windt zich op; door alle restricties verliezen heel veel mensen hun baan. ‘Ik ga naar Den Haag’, roept hij vastberaden, ‘de verantwoordelijken in elkaar slaan’. Een knokige vuist gaat de lucht in. Eerst maar eens kijken,
We doen eerst de mijne. Alles sorteren, we zijn uren bezig. Op onze manier alles bekeken, daarna vakkundig onder bed gesmeten. Dan is jouw kamer aan de beurt. Ik heb geen zin meer.
Als kind naaide ik een sokpop; eentje met kralen ogen, oranje schubben en een grote bek vol tanden. Met mijn hand in de sok begon mijn ‘draak’ te leven, hij had opmerkelijke praatjes en maakte kritische grappen. Zelfs mijn moeder kreeg ik aan het lachen. De draak is lang geleden al verdwenen, maar de eenzame