gedichten

Zij komen tegen de avondschemer bijeen, achter het wuivend bos der vlekkelozen; katoenen T-shirts die volgens strak stramien  zijn opgehangen in lijnbeplanting, waaronder een enkele roos volop in verschoten rood uitbundig staat te bloeien, maar waar geen hond dit jaar een feest voor zou vieren. De dromer die in de nadagen van zijn leven nog […]

Koning kater zonder stamboom, heerser over negen levens, heeft zo waar vele onderdanen. Zijn rijk beslaat de gehele Gouden Regenlaan, een pittoreske dorpsstraat in de stad Winschoten waar hij dagelijks paradeert met opgeheven staart langs ramen met vele ogen, iedereen kent de rode, het is een vriendelijk dier. Klimt met gemak in bomen, van zo

Na Zwarte Piet komt dood voor het standbeeld. Een omhulsel van zijn sokkel; geduwd en getrokken. Zijn gelaat verwrongen onder de voeten van anonieme opstandelingen.

Het kikkerkwaakkoortje mag nu niet voor midzomer bij elkaar komen. Alle evenementen zijn immers door de coronamaatregelen afgelast. De dirigent, een grote pad, is jammer genoeg ook nog eens onder een langsrijdende auto gekomen. Hij leeft nog wel, maar zijn dirigeerstokje is door het ongeluk uiteengespat. Een niet bang uitgevallen egel heeft de arme pad

Ome Karel rijdt motor. In de gang trek ik zijn laarzen aan. Kindervoeten in maat 45. Zijn leren motorjas zit als een huis. Een rode sjaal om mijn hoofd. Geen stap kan ik verzetten. Kleine motormuis.

Ome Japie heeft een hond. Diep weggekropen onder zijn stoel laat hij zijn tanden zien en gromt. Ome Japie windt zich op; door alle restricties verliezen heel veel mensen hun baan. ‘Ik ga naar Den Haag’, roept hij vastberaden,  ‘de verantwoordelijken in elkaar slaan’. Een knokige vuist gaat de lucht in. Eerst maar eens kijken,

We doen eerst de mijne. Alles sorteren, we zijn uren bezig. Op onze manier alles bekeken, daarna vakkundig onder bed gesmeten. Dan is jouw kamer aan de beurt. Ik heb geen zin meer.

Als kind naaide  ik een sokpop; eentje met kralen ogen, oranje schubben en een grote bek vol tanden. Met mijn hand in de sok begon mijn ‘draak’ te leven, hij had opmerkelijke praatjes en maakte kritische grappen. Zelfs mijn moeder kreeg ik aan het  lachen. De draak is lang geleden al verdwenen, maar de eenzame

Een zevenstippelig lieveheerbeestje vol geluk, in rood bepantserd schild komt aangevlogen. ‘Ben ik te laat?’ Troostend slaat zij een kriebelpootje om mijn hals terwijl mijn bittere tranen reeds een dal van verdriet heeft doen volstromen. Ik laat mij achterover zakken in de golfslag van het water, ontredderd en verweekt proef ik de wrange smaak van

Als eenling speel ik geen tweede viool. Een diner voor één, en niet voor twee en ik kies zelf wat ik eet. Ik drink zonder tegenspraak een biertje, misschien neem ik er zelfs nog een. Geen anderhalve meter afstand, maar lang uit liggen op de bank. Geen geruzie over wat er bekeken wordt op tv;