We hebben ons door onzekerheid uiteen laten drijven. Onze vlucht bracht ons tot onze eigen stenen muur; het biedt bescherming maar ontneemt ons perspectief. Het is maar tijdelijk wordt er gezegd, maar voorlopig is er geen beweging, alleen stilte op de weg. Ik hoor iemand door haar muur stilletjes huilen wat overgaat in een jammerend […]
Een snavel wollige paardenharen maakt van mevrouw spreeuw een hele meneer, zelf zit hij doelloos in bespikkeld pak, modieus hoogwater met zwartgeblakerde blote benen op een kratje door een uitwoekerde coronazon beschenen. Boven een barbecue kartonnen burgers, 5G straling roosteren, bij elkaar gegrabbeld handje uit een bakje opgespaarde pensioenen in hoog tempo door gebleekte tanden
De wereld, zo maar verkleind, na een winter zonder ijs , toen de lente werd geïnfecteerd en vervaagde van een kleurrijk paradijs in een troosteloos mat grijs. Krachteloos word ik naar de tafel gesleept door een paar zachte handen die altijd ruiken naar groene zeep, terwijl een pantoffel langzaam van mijn voet glijdt en verlaten
Met oma bellen, liedjes zingen achter de camera, van tralala tot eendjes zwemmen in het water, dag oma, we spreken je later. Mam, wat gaan we doen? De verveling slaat toe, na wat lezen en een rekensom. Het is lastig om de kinderen te vermaken. Jas aan, we gaan aan de wandel door koude lege
De meeuw, lekker schreeuwend, buitelend van blijheid, nu opgesloten als een huismus, normaal honkvast, maar dat voelt nu als een straf, zonder zorgeloze vrijheid. Verlaten straten, stipt op tijd een streekbus aangereden, geluidloos stappen onzichtbaren aan de achterkant in en uit, de bus rijdt verder, een lege huls op route, blik op vooruit. Dan komt
Ingewikkelde tijden Meer lezen »
Een script uitgerold op wc-papier, stukje bij beetje weggespoelde vrijheid, opgeofferd, voor het algemeen belang, een buffer voor de veiligheid. Tralies van lege winkelschappen, een aangelopen wieltje van een winkelkarretje, afgemat door stapels afbakbroden, meel, en ingeblikte bruine bonen. Waar kan je nog heen mijn lief, met honderd kilometer per uur, de grenzen gaan dicht,
Handen in onschuld wassen, de een helpt de ander, alles lijkt dik voor elkaar. Vriendschapsbanden smeden, de elleboog gebruiken, het lijkt een grap maar is nu normaal. De hand van een ander is tegenwoordig niet meer te vertrouwen, er schuilt een groot gevaar. Maar zwaaien met je handen, misschien zelfs een kushandje werpen, is wel
Daar zit ze dan, haar neus tegen het raam, de nieuwszender van de radio staat schetterend aan. Begin maart is angst rond gezaaid, een virus uit China brengt dood en verderf, maar niet bij haar; zij blijft binnen tot het allemaal is overgewaaid. Een voorraad boodschappen in de kast, mondkapjes en handgel waren al niet
Van grote hoogte komt hij aangevlogen, blauw zwarte vleugels wijd uitgespreid, bij het landen op een essentak, ineensluitend tot een strak gestreken verenpak. Raaf is begaan met de essennimf. Donkere kraalogen speuren met gemak langs ruwe bast, reeds door ziekte aangetast, tot hij haar verscholen tussen groene sluiers vindt; haar droeve ogen kijken, Nimf is
Op een fundament dat niet meer draagt rest slechts de nagalm van wat eens was. Een ongekende windkracht stormt verwoestend over het land, de opbouw, viel daardoor dramatisch uit verband. Zinloze losse woorden, waaien als verminkte holle frasen richtingloos uiteen. Op zompig bouwland slaat hier en daar een knetterharde literaire regen meedogenloos neer. Opgevangen in