Koortsachtig wachten zorgmedewerkers en een ongeduldige horde grijsaards op het startsein. Gakkende ganzen, net aangevlogen in V-formatie vormen het nieuwsgierige publiek. De kat van oma Lien, pas maar op zij krabt, kijkt argwanend uit een hoge boom. Een knal, de race tegen de klok begint, de cijfers vliegen al spoedig naar beneden. Opa Hero, […]
De spelen zijn begonnen Meer lezen »
In het eerste kwartier van het jonge jaar weent zij, naakt, kwetsbaar en ongeschonden. Verstilde tranen transformeren tot kille sneeuwvlokken. Op natte kluiten Groningse aarde neergedaald, smelten zij tezamen, onomkeerbaar ingebeekt, tussen onverbiddelijke scheuren in de tijd. En voor de maan tot volle wasdom komt, is het oude jaar reeds ongemerkt in vergetelheid weggezonken.
Verziekt loopt zij op haar laatste benen, afgezonderd en eenzaam. Afknallen, we zouden het wel willen, is helaas niet toegestaan.
‘Heb je een vuurtje?’ Beno grabbelt in de zak van zijn spijkerbroek en ondanks dat hij al jaren niet meer rookt, haalt hij met een bevende hand een aansteker tevoorschijn. Een half vergane pallet is door Menko met zijn eeuwige houten klompen al in stukken getrapt en daarna opgestapeld in een verroest olievat. Het hout
Uitgedachte speurtocht door het tuincentrum; dranghekken en pijlen zorgen dat we op afstand blijven. Een kerstliedje overstemt een tafel met winterviolen. Achter het ratelende karretje vlucht ik de buitenplaats op. Sparrenbomen worden machinaal in een net geperst. Het blijft in ieder geval uitdijen voor de kerst.
Een keer per jaar komen Klaas en Piet op visite. Het is vanwege de verjaardag van Klaas. Hij wil het op een of andere manier altijd bij mij vieren. Er wordt hard op de deur geklopt, ik ben schijnbaar niet snel genoeg met open doen want iemand staat ondertussen al ongeduldig op het raam te
Sint tuurt naar wat cadeautjes; hij vraagt zich af wie ze allemaal inpakken gaat. De stoomboot, mag door milieuregelgeving, niet meer in de vaart. Geen kind die dit jaar vol verwachting zingend op de kade staat. Zijn schimmel, was altijd een trouw dier, nu vervangen door een zwarte nachtmerrie; zij zwaait al dreigend met haar
Een lange sliert van rode lichten, onderbroken door knipperend oranje. Het landschap opgeslokt in mist, code geel: ‘minder dan 200 meter zicht…’ De radio doorbreekt de eenzaamheid, even afgeleid, helaas de afslag gemist.
Tikkend verdwijnt het daglicht achter verduisterende gordijnen. Huisgenoten, afgezonderd in quarantaine, zullen tien dagen thuis doorbrengen. Komt er nog licht na het duister? Een eenzame straatlantaarn verlicht op de elfde avond van november een schaal vol snoep in cellofaan. Geen kind komt het dit jaar halen.
Sint Maarten 2020 Meer lezen »
