Ome Karel rijdt motor. In de gang trek ik zijn laarzen aan. Kindervoeten in maat

Ome Japie heeft een hond. Diep weggekropen onder zijn stoel laat hij zijn tanden zien

We doen eerst de mijne. Alles sorteren, we zijn uren bezig. Op onze manier alles

Als kind naaide  ik een sokpop; eentje met kralen ogen, oranje schubben en een grote

Een zevenstippelig lieveheerbeestje vol geluk, in rood bepantserd schild komt aangevlogen. ‘Ben ik te laat?’

Als eenling speel ik geen tweede viool. Een diner voor één, en niet voor twee

We hebben ons door onzekerheid uiteen laten drijven. Onze vlucht bracht ons tot onze eigen

Een snavel wollige paardenharen maakt van mevrouw spreeuw een hele meneer, zelf zit hij doelloos

De wereld, zo maar verkleind, na een winter zonder ijs , toen de lente werd

Met oma bellen, liedjes zingen achter de camera, van tralala tot eendjes zwemmen in het

De meeuw, lekker schreeuwend, buitelend van blijheid, nu opgesloten als een huismus, normaal honkvast, maar

Een script uitgerold op wc-papier, stukje bij beetje weggespoelde vrijheid, opgeofferd, voor het algemeen belang, 

Handen in onschuld wassen, de een helpt de ander, alles lijkt dik voor elkaar. Vriendschapsbanden

Daar zit ze dan, haar neus tegen het raam, de nieuwszender van de radio staat

Van grote hoogte komt hij aangevlogen, blauw zwarte vleugels wijd uitgespreid, bij het landen op

Op een fundament dat niet meer draagt rest slechts de nagalm van wat eens was.